เม็ดฝนโปรยปราย ผ่านกรอบหน้าต่างของหัวใจ
มันช่างเหงา หนาวจริงๆ
คิดถึงเหลือเกิน สัมผัสที่อบอุ่น
อ้อมกอดของความรัก
เม็ดฝนยังคงโรยตัวลงมาจากฟากฟ้าเรื่อยๆ
มันยังค่อยๆ เทลงมาอย่างช้าๆ ไหลผ่านช่องว่างของหัวใจ
ค่อยๆ แทรกตัวเข้าสู่ภายในนั้น
เจ็บเหลือเกิน เหมือนมันซึมผ่านรอยแผลเก่า
ที่มันยังไม่หายสนิท
ความเจ็บช้ำยังคงอยู่
มันยังคงเจ็บมากขึ้นทุกทีเมื่อยามนึกถึง
ความรักของเราที่เคยก่อตัวขึ้นอย่างสวยงาม ในอดีต
ซึ่งบัดนี้
มันเหลือแต่เพียงเถ้าถ่านแห่งความทรงจำ
ที่ไร้ค่าสำหรับคนอื่น
ฉันก็อยากทำให้มันดูไร้ค่า แต่
ฉันทำไม่ได้ ฉันดูถูกความทรงจำตัวเอง
ดูถูกหัวใจตัวเองไม่ได้
เพราะฉันไม่ใช่เธอ
สายน้ำที่ชุ่มฉ่ำยังคงไหลผ่านผิวนอกของความจริง
เปลือกบางๆ ที่คนเราสร้างมันขึ้นเพื่อ ปกป้องตัวเอง
จากความรัก
ยังไงซะ
มันก้อแค่เพียงไหลผ่านด้านนอกของหัวใจ
เมื่อไหร่ฉันจะผ่านช่วงเวลานี้ไปเสียที
ช่วงเวลาที่ทำให้ฉันคิดถึงคนเก่าๆ
ความรักเก่าๆ
บรรยากาศเก่าๆ
และ แผลเก่า
มันเจ็บทุกครั้งที่ฝนตก
มันเหนื่อยกับการกลั้นน้ำตา
มันหนาว ไม่มีอ้อมกอดที่ให้ความอบอุ่น
มันผ่านไปแล้วจริงๆ
เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่สายฝนจะเลิกทำให้คนเรา
หวนคิดถึงภาพเก่าๆ ที่สลับผ่านสายตาเข้ามาเป็นฉากๆ
ภาพที่ยิ่งเห็น ก็ยิ่งเจ็บ...เจ็บจริงๆ
สุดท้าย… สายฝนก็ทำให้คนเสียน้ำตาที่มา : nongnoo
