การได้มองเห็นในสิ่งที่รัก ว่ายังคงเป็นอยู่ สุขสบาย ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ
แม้ต้องทนทุกข์ทรมาน ดั่งโลกห่างไกล คนละฟากฝั่งกาลเวลา
ดั่งกระจกกั้น บานใส ที่ฉายชัดทุกรายละเอียดแม้หยดน้ำตา
เอื้อมมือสัมผัส เพียงพบความเหน็บหนาวของหัวใจที่ ลูบไล้กระจกบาง
เฝ้ามองดูสิ่งที่เป็นไป อย่างที่ควรเป็นและควรไป
ไม่เคยคิดล้ำเขตแดนใกล้ไกล หรือเพียงแม้ตะโกนร้อง
สะกดจิต เก็บใจให้มิด จากการหมายปอง
ฝั่งกลบความตรมตรอม ให้ดิ่งลึกลงจมดิน
เสียงหัวเราะ ขบขัน และร่าเริง
เสียงเอื้อนเอ่ย แผ่วพริ้ว ดุจใยไหม
เสียงพร่ำพูด กางกั้นออก เหมือนอยู่ไกล
เสียงหัวใจ แทบแหบพร่า สุดได้ยิน
กรวดเม็ดน้อย บนทางกว้าง อาจไร้ความสำคัญ
ก้อนหินก้อนนั้น ที่ยืนกำมั่น จนใจเจ็บ
มันยากจะเลือก ที่จะเจ็บภายนอก หรือภายใน
แต่หาก ไม่ยากเกินไป ที่จะเลือกเจ็บ เพียงคนเดียว
ที่่มา : จอมยุทธน้อย
