ฉันเปิดหัวใจ รับลมหนาวเข้ามา และปล่อยให้สิ่งอยู่ข้างในโบยบินออกไป
ความเย็นที่สอดแทรกมาแทนที่ ทุกสัมผัส บอกให้รู้ได้ถึงความว่างเปล่า
สายลมพัดผ่านช่องว่างของความอ้างว้าง ที่ไม่ยอมไปไหน อย่างอ้อยอิ่ง
ความเหงา ยิ่งนำพา เมื่อความหนาว พัดเข้ามา สัมผัสใจ
น้ำตาไหล โดยไม่ได้รู้สึกเสียใจ หรือ หมองเศร้า
เพียงแค่เหงา และอ้างว้าง จนเกินกักเก็บไว้ ในคลองจักษุ
ยิ่งร้อง ยิ่งเหงา ...ทำไมนะ การไร้สิ่งใด จึงดุจดูไร้ซึ่ง ทุกสิ่ง
เพียงใจเปล่า ๆ ที่ปล่อยเปิดประตูกว้าง..แต่ทำไมมันเหงาได้ล้นใจ
กางฝ่ามือ ขึ้นมอง และกำเข้า เพียงใจเราก็เท่านี้เองไฉน
โศกก็ใจ สุขก็ใจ ทุกข์เศร้า เหงารัก..ก็ตรงที่ หัวใจ
ก้อนเนื้อ ก้อนช้ำ มันแบกรับสิ่งที่มากเกินไป หรือเปล่า..
หรือหน้าที่ของหัวใจ มิได้มีไว้ เพื่อสูบฉีดชีวิตให้ดำรงต่อไป
ความว่างเปล่า ในหัวใจที่ว่างเปล่า ปล่อยความคิดไร้จุดหมาย
ให้หน้าที่ของหัวใจ ทำหน้าที่ของอวัยวะ และปล่อยวาง
ปล่อยเรื่องราวต่าง ๆ ในสมอง ให้เป็นไปตามกระแสเลือดที่สูบฉีด
และเปิดใจให้กว้าง รับสายลมหนาว ที่พัดผ่านเข้ามาในฤดูกาล
ที่มา : จอมยุทธน้อย
