ถ้าเราเดินเป็นวงกลม เราก็เดิมกลับไปอยู่ในจุดเดิม ๆ
ยิ่งก้มหน้าเดิน ก็ยิ่งติดอยู่ในวงวนแห่งพันธนาการ
เราคิดว่าเรา เดินเป็นทางตรง มุ่งไปเบื้องหน้า
แต่ใจ กลับเลี้ยวเหลียวหันหลังมองอดีตจน เขว่ใจ
การทำอะไรซักอย่าง ถ้าไม่แน่ใจ ทางที่ดีที่สุดคือหยุดทำ
มิได้หมายถึงการหยุดเพื่อล้มเลิก แต่เป็นการหยุดเพื่อหาคำตอบ
ว่าสิ่งที่ทำไปนั้น คืออะไร เพื่ออะไร และ ทำไปทำไม
เมื่อได้จุดหมายก็เดินทางต่อไปบนเส้นทางของชีวิตเรา ต่อไป
รอยเท้ากับความคิด สองสิ่งนี้ควรผูกติดกันไว้ไม่ให้ห่าง
เพราะถ้าปล่อยให้ความคิดวิ่งนำหน้า และสองเท้าย่ำตามหลัง
แน่นอนว่า การหลงทางย่อมเกิดขึ้นได้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
จะบอกว่าให้เท้าวิ่งตามความคิดให้ทัน ถามกลับว่าทำไมความคิดไม่หยุดนิ่งเสียบ้างละ..
ทะเลที่กว้างใหญ่ มีสิ่งมีชีวิตมากมายอยู่ในนั้น อาจจะมากพอ ๆ กับบนบก
แล้วเราคิดว่า ท้องทะเลคือ พันธนาการห้องขังที่กักกันสิ่งเหล่านี้ไว้หรือ...
แล้วเราละ อยู่บนโลกที่คิดว่ากว้างแล้ว แต่ก็ยังไม่ต่างกับ ห้องกักกัน
อิสระอยู่ที่ใจ ใช่ความคิดและการเดินทาง แม้ผูกมัดแน่หนา ก็ยังอิสระได้
พันธนาการไม่ใช่สิ่งเหนี่ยวรั้ง .. แต่มนุษย์ต่างหากที่สร้างพันธนาการที่มา : จอมยุทธน้อย
