มันมีเหตุผลหลายอย่าง
ที่เราจำเป็นต้องหักห้ามใจ ไม่ให้รักใครสักคน
เหตุผลของคนเรา ย่อมไม่เหมือนกัน
บางคนอาจต้องห้ามใจเพราะรู้ตัวว่า . . .มันคงเป็นไปไม่ได้
บางคนอาจต้องห้ามใจ
เพราะกลัวใจตัวเอง จะถลำลึกและเจ็บปวดมากไปกว่านี้
บางคนอาจต้องห้ามใจ เพราะมีคนที่รักคนที่เรารักมาก่อน
และคนคนนั้นก็คือ . . .คนที่เรารู้จัก
และเราก็ไม่อยากทำร้ายความรู้สึก ของคนคนนั้น
บางคนอาจต้องห้ามใจ
เพราะเขาอาจไม่ได้คิดและรู้สึกเหมือนกับเรา
ทุกข์ทรมานแค่ไหนที่เรารักเขา
แต่ต้องพยายามฝืนใจถอยห่างออกมา
เราต้องเงียบ ต้องเฉยชา ต้องเลี่ยง ต้องหลบหน้า
ต้องทำหน้าตาบึ้งตึงใส่
เพื่อจะย้ำเตือนให้ตัวเอง ไม่ต้องรู้สึกอะไรใดๆ กับเขา
มันเจ็บแทบบ้าที่ต้องทำร้ายตัวเองด้วยวิธีการนี้
แม้จะดูเป็นวิธีการโง่ๆ
แต่หากจำเป็นต้องทำ เพื่อปกป้องตัวเอง
เพื่อไม่ให้ใจของตัวเองต้องบาดเจ็บ
การถอยห่าง จะช่วยสอนให้เราได้เรียนรู้ว่า . . .
ยิ่งเรายึดติด อยากได้ อยากครอบครอง
ยิ่งทำให้เราอ่อนแอ และแพ้ภัยตัวเอง
หากไม่ได้เขา มาเป็นคนรักของเรา
ขอเพียงแค่เขา ได้เข้าใจในเหตุผลข้อนี้
อย่าได้เข้าใจว่า . . .
เราโกรธหรือเกลียดเขา ถึงต้องแสดงท่าทีเฉยชาใส่
คนเจ็บปวดคนนี้ก็จะได้มีแรงพยุงตัวเอง ให้ลุกขึ้นมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง
พร้อมที่จะใช้ชีวิต ที่เดินบนทางที่เหมาะที่ควร
แม้ว่าการเดินทาง จะมีอุปสรรคมากบ้างน้อยบ้างก็ตามที
หลังจากที่เราเข้มแข็งได้แล้ว ห้ามใจไม่ได้รักเขาได้แล้ว
ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
คิดและรู้สึกกับเขา ได้อย่างคนธรรมดาสามัญที่รู้สึกดีต่อกัน
ไม่ต้องรู้สึกแบบพิเศษที่แอบแฝง ด้วยความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา
และสามารถอยู่บนโลกใบเดียวกับเขา ได้อย่างจริงใจที่สุด
เป็นธรรมชาติมากที่สุด โดยไม่ต้องกดดันอะไร
หวังว่าเขาคงเข้าใจ ในเหตุผลที่เรากระทำลงไป
เจ็บนะไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่สักพักก็คงจะหายดี
แล้วทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ที่มา : ผู้หญิงของความรัก
