เหนื่อยบ้างหรือเปล่า…หัวใจ ...เหนื่อยบ้างหรือเปล่า
ทั้งที่เรื่องราวมันจบไปตั้งนานแล้ว
แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
ไม่ยอมรับความจริงที่ว่าเค้าได้จากไปแล้ว
เหมือนยังมีความหวังว่าเค้าจะกลับมา
ใช้ชีวิตอย่างรอคอย...
เหมือนคนที่ไม่อยากรับรู้ความจริงที่ต้องโดดเดี่ยว
บางครั้งไม่อยากจะตื่นขึ้นมาให้เวลามันทำร้ายหัวใจ
อยากจะอยู่ในโลกแห่งจินตนาการที่สร้างขึ้นมาเอง
ไม่ต้องการรับรู้ปัญหาของใครๆ
เหมือนกับว่าโลกใบนี้ช่างว่างเปล่า
ความฝันที่เคยวาดด้วยกัน มันพังทลายจนไม่เหลือซาก
ความทรงจำดีๆ ที่เหลืออยู่ช่วยต่อลมหายใจ ให้มีชีวิตอยู่
ให้ได้รู้สึกทรมาน เหมือนอย่างทุกวันนี้
และก็คิดว่า นี่คือที่สุดของความเจ็บปวดแล้ว
หากยังจมปลักอยู่กับความทุกระทมแบบนี้
หากยังฝังตัวเองให้ติดอยู่กับเรื่องในอดีต
ก็จะไม่มีวันได้รู้ว่าโลกใบนี้ ยังมีเรื่องราวที่ทำให้ยิ้มได้อย่างเต็มที่
หัวเราะได้อย่างเต็มเสียง และมีความสุขไปกับทุกวินาทีที่โลกหมุน
การกักขังตัวเองไว้กับเรื่องในอดีตที่เลวร้ายมีแต่จะทำให้หัวใจอ่อนแอลง
ถึงจะพยายามทำตัวเองให้ดูแข็งแกร่งขนาดไหน
ก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าข้างในมันแทบจะแตกสลาย
อย่ารอให้ถึงวันนั้น วันที่หัวใจไม่เหลือชิ้นดี
กลับมาสนใจตัวเอง ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน
ก้าวให้ทันความคิดของตัวเอง
อยู่กับความจริง แม้ว่าจะต้องเดียวดาย
คิดไว้เสมอว่า เวลา มีค่า และจะต้องใช้มันให้คุ้มค่าที่สุด
การมีชีวิตอยู่เป็นโอกาสที่จะได้เรียนรู้และท่องโลกกว้างใบนี้
เรื่องในอดีตที่เจ็บปวด เป็นเพียงบทหนึ่งใน ไดอารี่แห่งการมีชีวิต
ให้ทุกก้าวที่ก้าวเดินเป็นการเรียนรู้เรื่องๆใหม่ๆ
ใช้ชีวิตที่เป็นของตัวเอง ด้วยหัวใจของตัวเอง
เวลา มันไม่เคยหยุดรอใคร มีแต่จะเดินไปเรื่อยๆ
ชีวิต จะมีคุณค่าถ้าได้ใช้เวลาทุกวินาทีอย่างมีความสุข
ที่มา : bloggang - นู๋หญิงจ๋า
